Mostrando entradas con la etiqueta A ollada de Astarté. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta A ollada de Astarté. Mostrar todas las entradas

lunes, junio 04, 2018





Ao comezo foi a palabra,
o xesto,
a mirada quente,
as mans quedas debuxando sombras,
marcando límites,
moldeándote.
Logo,
olleite coma un fillo
que se aleita de soños.
Botaches a andar
por fin só,
nun voo acrobático e meu.

Naces de min
e a min volves;
remóntasme río arriba
para fecundar sen remedio
os días que te habito.



(A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)


-->Traducción

Imagen: Roy Stuart

domingo, noviembre 08, 2015

a-mantis



Nunca fue tan deseada
la crueldad aparente de mis labios
cuando tú eres
la víctima que se ofrenda
en un ritual tanto tiempo deseado.

Manos ajenas
rechazan juegos que no comprenden
porque sólo palpan los colores del abismo
desde lejos
y es boca de anatema
tu precipitarse en mis entrañas
mientras yo mastico
lentamente
tu nombre.

No entenderán que te des
a los brazos de esta a-mantis agnóstica y fiera
porque sólo en la piel del zángano
sabe más dulce la miel oscura.

Unos ojos acechan ávidos,
dispuestos a ejecutar
un postrer suspiro,
y saltas generoso

garganta adentro

en un acto
húmedo,
sublime

y último.





Nunca foi tan desexada
a crueldade aparente dos meus labios
cando ti es
a vítima que se ofrenda
nun ritual tanto tempo desexado.

Mans alleas
rexeitan xogos que non comprenden
porque só apalpan as cores do abismo
dende lonxe
e é boca de anatema
o teu precipitar nas miñas entrañas
mentres eu mastigo
lentamente
o teu nome.

Non entenderán que te deas
aos brazos desta a-mantis agnóstica e fera
pero só na pel do abázcaro
sabe máis doce o mel escuro.
Uns ollos que axexan ávidos,
dispostos a executar
un último suspiro,
e saltas xeneroso

gorxa dentro

nun acto
húmido,
sublime

e derradeiro.




(A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)

Imagen: Aeric Meredith-Goujon


*Post reeditado

sábado, enero 29, 2011

TENTACIÓN



Tu ausencia callada
anuncia el desastre
cuando comienzo a contar los días,
que no estás en mí.


Abro las piernas inventando puentes
en un acto reflejo de reencontrarte,
pero las palabras perdieron la melodía
de un Orfeo que sucumbe
a la tentación de mirar atrás.


Me miras mientras bajo del dulce altar
de los besos en flor,
perdida ya la fe
en mi cuerpo altivo y tuyo
y el suelo desnudo recuerda
el aroma de los pétalos fugitivos.


Se echan de nuevo los dados,
mudó el juego y sus colores:
yo soy ahora tú,
luz de sombra arrodillada.






A túa ausencia calada
anuncia o desastre
cando comezo a contar os días,
que non estás en min.


Abro as pernas inventando unha ponte
nun acto reflexo de reencontrarte,
pero as palabras perderon a melodía
dun Orfeo que sucumbe
á tentación de mirar atrás.


Óllasme mentres baixo do doce altar
dos bicos en flor,
perdida xa a fe
no meu corpo altivo e teu
e o chan espido recorda
o arrecendo dos pétalos fuxitivos.


Bótanse de novo os dados,
mudou o xogo e as súas cores:
eu son agora ti,
luz de sombra axeonllada.




(de A ollada de Astarté, ed. Espiral Maior, 2007)




Imágenes: Elena Baca

domingo, enero 23, 2011

Non te movas




Mírame.Non te movas.
Así,
que te vexa ben.
Agora,
axeonlla a túa boca
ata pronunciar o meu nome.
Esquece quen fuches.
A partir de hoxe,
debes saber
que só existes nos meus ollos.



Mírame.
No te muevas.
Así,
que te vea bien.
Ahora,
arrodilla tu boca
hasta pronunciar mi nombre.
Olvida quién fuiste.
A partir de hoy,
debes saber
que sólo existes en mis ojos.

 

(de A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)




Imágenes: Stelios Tsagris



lunes, noviembre 22, 2010

IDENTIDADES



Abre las manos, me acerco.
Vestidos de abrazos los brazos,
tu boca es la caverna
donde tapar de carmín todas tus almas.
Deja que recorra tus dientes
como la dulce cadena
que te ata a mí.
Lames mi piel
en busca de una nueva identidad,
perdidos ya
todos los nombres de las cosas
en un silabario de mariposas.


Una sandalia se ciñe
a mi rumbo
para atrapar mis pasos
en un canto que tú aprendes
como un rezo de luciérnagas.




Abre as mans, achégome.
Vestidos de apertas os brazos,
a túa boca é a caverna
onde tapar de carmín as túas almas.
Deixa que percorra os teus dentes
coma a doce cadea
que te ata a min.
Lambes a miña pel
na procura dunha nova identidade,
perdidos xa
todos os nomes das cousas
nun silabario de bolboretas.


Unha sandalia cínguese
ao meu rumbo
para atrapar os meus pasos
nun canto que ti aprendes
coma un rezo de vagalumes.


(de A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)


Imágenes: Steven Klein y Steve Diet Goedde


lunes, octubre 18, 2010

Entre as miñas pernas / Entre mis piernas


Nunca hubo un recipiente
donde mi sed se sintiera
más libre y más saciada.
GLORIA NISTAL

Dáste ou doume?
Non importa o que creas,
o que saibas,
o que soñes como certo.


Tan só existe
a vontade
e o que sintas,
lobo ferido, acubillado entre as miñas pernas.



¿Me doy o te das?
No importa lo que creas,
lo que sepas,
lo que sueñes como cierto.


Tan sólo existe
la voluntad
y lo que sientas,
lobo herido, cobijado entre mis piernas.


(de A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)


Imágenes: Bettina Rheims y Martín Toyé

miércoles, marzo 31, 2010




Los ojos que me buscan
saben de lluvia y sueño,
saben de lenguas extrañas,
de patrias encendidas
de latidos alumbrados.


La boca que me busca
sabe de silencios,
de labios mordidos,
de tardes que se mastican
tragadas por una noche que vigila
siempre al acecho.


Las manos que me buscan,
que me palpan,
que me atrapan,
que se dejan,
saben de caminos señalados,
de rutas marcadas por el gemido
del agua que huye en las mareas bajas.


El hombre que me pertenece
piensa que soy suya
pero yo marco lentamente
mi nombre
en su cuerpo entregado





Os ollos que me buscan
saben de chuvia e soño,
saben de linguas estrañas,
de patrias acesas
de latexos aloumiñados.

A boca que me busca
sabe de silencios,
de labios mordidos,
de tardes que se mastigan
tragadas pola noite que axexa
sempre á espreita.

As mans que me buscan,
que me apalpan,
que me atrapan,
que se deixan,
saben de camiños sinalados,
de rotas marcadas polo xemido
da auga que foxe nas mareas baixas.

O home que me pertence
pensa que son súa
pero eu marco lentamente
o meu nome
no seu corpo entregado.


(A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)



Imágenes de The Pillow Book, 1996. Peter Greenaway

sábado, marzo 06, 2010

Ollos de Minotauro




Busco nuevas palabras
para atraparte,
palabras que te moldeen
a mi imagen y semejanza
hasta que el espejo te devuelva de nuevo
el reflejo caliente de mi piel.
Cada día es más difícil asirte,
abrazarte en esta orilla.

No deshagas
más laberintos.
Fuera nada existe.
Deja que mis ojos tengan
aún,
el color del minotauro.



Busco novas palabras
para atraparte,
palabras que te moldeen
á miña imaxe e semellanza
ata que o espello che devolva de novo
o reflexo quente da miña pel.
Cada día é máis difícil asirte,
apertarte nesta beira.

Non desfagas
máis labirintos.
Fóra nada existe.
Deixa que os meus ollos teñan
aínda,
a cor do minotauro.

(de A ollada de Astarté, Espiral Maior, 2007)


Imágenes: Gilles Berquet y Helmut Newton.



lunes, noviembre 23, 2009



Sé que soy sólo posada
que llegarás a mí,
me beberás como un café negro,
deprisa,
y te marcharás con el frío de la noche
a tu casa.



Sei que son só pousada
que chegarás a min,
beberasme coma un café negro,
ás présas,
e marcharás co frío da noite
á túa casa.



(A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)

Imágenes: Joanna Nowakowska


lunes, noviembre 09, 2009



Me siento en tu boca
para que me bebas,
palpo la humedad de tus mejillas
y salto, mar adentro, en tu pecho,
paulilla negra que desvela presagios.


Mis dientes subirán por tu vientre
y retendré tus manos con fuerza,
para lamer secretos antiguos de tu cuerpo
en los senderos trazados por el musgo
en un murmullo
de lenguas de cobra entre las sombras.


Al final del viaje,
sólo queda
mirarte a los ojos, frente a frente,
y comerte ávida
y raposa.




Sento na túa boca
para que me bebas,
apalpo a humidade das túas meixelas
e brinco, mar dentro, no teu peito,
avelaíña negra que desvela agoiros.

Os meus dentes subirán polo teu ventre
e apreixarei as túas mans con forza,
para lamber segredos antigos do teu corpo
nos sendeiros trazados polo brión
nun murmurio
de linguas de cobra entre as sombras.

Á final da viaxe,
só queda
mirarche aos ollos, fronte a fronte,
e comerte ávida
e raposa.


(de A ollada de Astarté)



Imágenes: Janusz Miller y Lucian Sacrieru

lunes, septiembre 07, 2009



FALO


Falo de desexo
e pronuncio o teu nome.
Imposible outro nome.

Falo de gozo
e o meu ollar
é ollar teu de longo prado.

Falo de tardes tolas
e penso nas mans
de lóstregos xenerosos.

Falo de entrega
e aparece a túa sombra
polos meus corredores escuros.

Máis alá destas catro paredes
nas que habitamos estremecidos
só existe o silencio,
o pacto,
o medo,
cando perdernos ten sabor a dúbida,
a precipitarse,
a temor a quererte
e a que me queiras.


(A Ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)




HABLO



Hablo de deseoy pronuncio tu nombre.
Imposible otro nombre.


Hablo de gozo
y mi mirada
es tu mirada de largo prado.


Hablo de tardes locas
y pienso en las manos
de relámpagos generosos.


Hablo de entrega
y aparece a tu sombra
por mis pasillos oscuros.


Más allá de estas cuatro paredes
en las que habitamos estremecidos
sólo existe el silencio,
el pacto,
el miedo,
cuando perdernos tiene sabor a duda,
a precipitarse,
a temor a quererte
y a que me quieras.


Imágenes: Günter Blum y Robert Mapplethorpe




martes, agosto 04, 2009

Pé espido





A Antonio F. Marín



Os ollos balancéanse
nun mar hipnótico e perfecto.
Cada onda descubre un novo movemento
deste xogo entre brancas e negras
en regras transgredidas
por xogadores atentos.

O desexo deslízase pola ponte
e unha lingua imaxinaria
percorre o pé espido
nun caracoleo do voo fuxitivo
da húmida bolboreta
que emprende o rumbo
na ollada que se entrega.

Un,
dous,
tres...



es meu.




(A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)

Traducción al español: aquí.






martes, marzo 03, 2009

espirais


Neste xogo de darnos
a espiral enfía a derradeira reviravolta
nun transo transparente,
pel de medusa que foxe lenta
cando o desexo é atoparse,
caer nas redes
das mans que apertan o abismo
e


saltar.


(de A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)

traducción al español: aquí.




Imagen: Helmut Newton
*Post reeditado

viernes, enero 16, 2009





Non desfixen a chuvia sen motivo,
con ela tecín os fíos
deste tapiz de palabras transparentes
para enredarte
como edra escura
ás miñas pernas.

Logo, só fuches desexo irremediable
de sucumbir á boca,
á miña boca,
que devoraba as túas tardes
como ás de bolboreta.


(A Ollada de Astarté)




Traducción al español aquí

*post reeditado
*Imagen: Lyndon Wade


martes, noviembre 18, 2008




Vén que che coma o corazón,
mazá sen paraísos,
vén que te leve docemente
ás entrañas desta noite habitada.

Déixame que me afunda
nos bicos espiñentos da túa boca
nesta hora húmida na que o meu corpo
te reclama deus.

Hoxe, se ti queres,
vou ser todas as cousas
que nunca nos prometemos,
que nunca nos negamos,
as que sempre soubemos.


(de A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)

--> Traducción al español: aquí.

Imagen: Samantha Wolov

jueves, octubre 30, 2008

Desafíos


Os teus ollos pronuncian o meu nome
coa mesma cor que eu te pronuncio.
Se ti es meu
son eu o suco da uña na pel desesperada,
o dente que se crava na noite,
os beizos que moran durmidos na túa boca.
Somos fío que se desanda,
labirinto de horas cincentas,
o que abre camiños a machadas
cando a dor é non poder reter
o aroma da pel que se entrega.

O teu corpo é alfombra de gato
que reclama xaneiras
perpetuando paraísos.
As túas mans
mazá que eu mordo
mentres xogamos a desafiar
a envexosa ollada dos arcanxos.


( A ollada de Astarté, Ed. Espiral Maior, 2007)


traducción al español: aquí.







Imagen: Viktor Ivanovski

*Post reeditado

lunes, septiembre 08, 2008

TRANSGRESIÓN



Se che digo que te quero
volverás aos teus silencios,
trazarás mil labirintos
ata que te perdas
e sei
que cortarás os fíos que te reteñen
na miña arañeira.

A palabra prohibida non sairá dos meus labios.
Renunciarei a mergullarme en ti.
Prometo solemnemente nadar só dende lonxe,
que apenas te roce o meu ronsel desesperado,
non ir máis alá da túa pel,
quedarme entre as pálpebras
á calor das túas pestanas cando me miras.

Se che digo que te amo
vas exiliarme do teu corpo,
da túa vida,
dos teus soños onde docemente habito.
Se cho digo
sei
que vai vir vestido de frac
o home dos medos
a cobrar en ausencias
a miña tramposa xogada

e un adeus hase tatuar na noite que reclama
cada letra non paga
deste pacto transgredido.

Ola, meu.
Sabes?
Pasámolo tan ben xuntos,
así,
agatuñándonos...


Meu ben, meu home-fera,
reméxeme toda,
Fock-my, baby.



(A Ollada de Astarté, 2007, Ed. Espiral Maior)


Traducción al español: aquí.


Imagen: Kevin Hundsnurscher

viernes, febrero 29, 2008

Os nomes das cousas



Pintamos prados perfectos
onde todo seguía a orde establecida.
Cada árbore daba o seu froito,
cada fonte pincelaba un regato,
cada néboa xerminaba en rosada fresca.

Alugamos palabras
para darlle nomes ás nosas cousas,
todo
nun suspiro milimetrado.
Descoñezo cánto duran os soños,
pero sei da intensidade animal
do desexo.

Repasamos as contas,
as sumas,
as restas,
ata cadrar este caos imprevisible:
ti, corpo de herba fresca;
eu, corazón de xoaniña.



(A Ollada de Astarté)


Traducción al español: aquí



Imagen: Marcelo Soares Leguineche

viernes, enero 04, 2008

Pides máis




Que estando la voluntad
de Divinidad tocada,
no puede quedar pagada
sino con Divinidad...

SAN JUAN DE LA CRUZ



Pides máis aínda sabendo que doe,
como doe irse,
como doe non xogar máis a labirintos.
Certamente non son
a que inicia a partida
aínda que sexa eu
quen escolla as pezas,
quen prepare minuciosamente
cada movemento desta coreografía.

Sei que ti es a marioneta
que turra dos meus fíos
e a lingua que traza a senda,
ascendente formiga na liña da costura
que lambe a media
ata as miñas coxas altivas.

E aínda así, pides máis,
queres ir máis lonxe
aínda que doa
como a pel rabuñada
nos xeonllos dos homes-feras,
como o azoute que se suplica
vestido de doce premio.

E eu movo os fíos
ao teu compás
ata que florece en ti o meu nome
en rubio beizo de sangue papoula.


(A ollada de Astarté)


Traducción al español:
aquí


Imagen: Michael Vahle

lunes, mayo 28, 2007

Parábolas perfectas




Mata o meu desexo,
asasino silencioso
que traspasas o meu corpo.
Apuñálame amodiño
con pulso firme pero suave.

Traza unha parábola perfecta
ata que a miña ferida se asemelle
á sombra dos teus mares.



(A Ollada de Astarté)


Traducción al español: aquí.

Imagen: Janunsz Miller