Trepar coma hedra melancólica

recordando cada momento

cada latido mineral

feitos, ti e mais eu,

follas da mesma árbore

rochas ardentes da mesma terra

na cópula de nós

confundidos nunha pel que esqueceu fronteiras.

 

Canta, meu amor,

cántame,

que chegou o tempo do goce e das cereixas.

 

***

 

Trepar coma hiedra melancólica

recordando cada momento

cada latido mineral

convertidos tú y yo,

hojas del mismo árbol

rocas ardientes de una misma tierra

en la cópula de nosotros

confundidos en una piel que olvidó fronteras.

 

Canta, mi amor,

cántame,

que ha llegado el tiempo del goce y de las cerezas.

 

 

(De: Dous corpos nus, espíndose, en colaboración con Casimiro de Brito, Poética Edições, Lisboa 2016.)

 

Mi nuevo libro, escrito en colaboración con Casimiro de Brito. Un canto de amor entre Galicia y Portugal a través del tiempo.

72

Corpos falándose en linguas espello,

fillos de sefes, Lanhelas e Mogor,

en espirais de desexo

serpes somos, de antiga sabedoría,

de mil labirintos de pedra.

Serpéame, amor, no coñecemento

de ti e de min,

de todo o pasado noso,

do que foi antes de sermos

sabendo que o destino era reencontro.

Cobra de luz nas túas mans,

que moldean os meus peitos nos teus labios;

bebe de min, coma eu te bebo,

sabes que somos xa un só río.

73

E sempre o regresso ao mar,
origem da nossa carne, da lúdica luz
dos nossos corpos cheios de desejo.

Corpos de terra serpentina: abelhas
que voam (despindo-se) de uma pele
para outra — e pele é tudo
por fora e por dentro.

Assim tu saltas e eu salto
e olhas e beijas e lambes e buscas o mel
que te falta; e o amor, que foi um país estrangeiro,
dança de novo onde fomos vazios.

Ó tanta doçura, ó a bela sede que bebemos um
no outro — serpentes com a caudana boca amada —
e já voamos, e regressamos ao mar.

[De: Dous corpos nus, despíndose / Dous corpos nus, espíndose, Poética Ediçoes, Óbidos 2016]