miércoles, mayo 23, 2007
Horizonte de neve
A liña branca vernizada de luz
é obra do espello vacío do ar.
Nós, ante o ceo, somos un pensamento
que se eleva
como a raíz invisíbel dun desexo.
Un mapa puro, sen nomes, sen camiños,
sinala no noso corazón a soedade.
Non hai presenza. Non hai voz.
Só hai un eco de sombra transparente,
o ollo que contempla o interior da ausencia.
E dóenos a lágrima azulada do día,
este espacio que é un mar que nunca existiu.
E nunca foi tan claro un latexo no sangue
e nunca o corpo adiviñou a vertixe
que a claridade entrega
como unha sede de beleza.
Estamos descubrindo outro horizonte
en nós mesmos.
Somos o ser deste silencio
que a neve impón
como destino.
(Miguel Anxo Fernán Vello)
Imagen: Robert Cottingham
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
8 comentarios:
En ocasiones estamos mas receptivos y determinadas letras llegan antes al corazón...
es el caso de este poema.
un abrazo.
¿Sabes que es muy dificil no enamorarse de ti? Aunque a veces seas tan malvada.
Siento obrar en mí
la melancólica metamorfosis
de mi alma helada.
Nieva
A través de la ventana
se divisa
el horizonte perdido
de nuestra soledad azulada.
Nieva
Ya no soy quien era
soy un nosotros indesgajable
a pesar de tu ausencia callada
Atardece
Viran los blancos en naranja
mi alma-nosotros se templa
mientras escucho hipnotizada
el tintineo de la cucharilla
en la vieja taza de Sèvres
y saboreo
y paladeo
el té rojo inacabable
y me bebo tus besos turquesa
Ya no soy quien era
soy un nosotros indesgajable
Nieva.
Poema de Osselin
Los poemas siempre hay que leerlos en su idioma original, y más estado escritos en un idioma tan bonito. Si se traducen, por bueno que sea el trabajo, ya es otro poema diferente.
Abrazos.
Fernando Pessoa
Vem sentar-te comigo, Lídia, à beira do rio.
Sossegadamente fitemos o seu curso e aprendamos
Que a vida passa, e não estamos de mãos enlaçadas.
(Enlaçemos as mãos).
Depois pensemos, crianças adultas, que a vida
Passa e não fica, nada deixa e nunca regressa,
Vai para um mar muito longe, para o pé do Fado,
Mais longe que os deuses.
Desenlacemos as mãos, porque não vale a pena cansarmo-nos.
Quer gozemos, quer não gozemos, passamos como o rio.
Mais vale saber passar silenciosamente.
E sem desassossegos grandes.
Buenas ...
Decirte que, aunque no deje mi firma por aquí, siempre os visito, lo único es que la tecnología no está de mi lado.
Tu poesía me hace viajar, gracias por el billete.
Saludos lunáticos
En gallego y en castellano, en ambos, una absoluta maravilla.
Me ha encantado compartir la sala d Pas contigo. Que lo sepas.
Gracias!
Un abrazo!
¡Ruta marcada, destino seguro!
DTB
Publicar un comentario