Non sempre somos o que queremos. As veces somos, tan só, aquelo que podemos ser; o que nos deixan; o que a vida ten a ben moldear con esta lama da que estamos feitos. E mentres mais pronunciada sexa a diferenza entre unha cousa e a outra, entre o "ser" e o "querer ser", mais profundas serán, á súa vez, os nosos conflitos internos e mais negras as fantasmas que nos toman por residencia.
Impresionante foto, delicadas palabras supongo de un amante a otro, de un amor a otro. A mi me hicieron poesía una vez, y créeme, me fuí tan lejos con sus palabras que a punto estuve de volverme del país de los locos y quedarme allí saboreándolas. Ay, llegará ya ese hombre que la hiciese a una poesía de todos sus días... bss Male
18 comentarios:
Non sempre somos o que queremos. As veces somos, tan só, aquelo que podemos ser; o que nos deixan; o que a vida ten a ben moldear con esta lama da que estamos feitos. E mentres mais pronunciada sexa a diferenza entre unha cousa e a outra, entre o "ser" e o "querer ser", mais profundas serán, á súa vez, os nosos conflitos internos e mais negras as fantasmas que nos toman por residencia.
me gusta como suena la x en gallego. Aprendí a pronunciarla a veinte milímetros de unos hermosos ojos azules que se llevó el viento de invierno.
felicidades, me ha gustado tu blog. volveré. un abrazo
Un rastro de agua y sal deja este poema, y se convierte dulce cuando se pronuncia en voz alta.
Saludos.
Te contesto con una canción:
http://www.goear.com/listen.php?v=d9b9a84
Y también con un video:
http://www.youtube.com/watch?v=rtKDxQPCG1s&eurl=http%3A%2F%2Fvolveraenamorarse%2Eblogspot%2Ecom%2F
Y también con un video:
http://www.youtube.com/watch?v=rtKDxQPCG1s&eurl=http%3A%2F%2Fvolveraenamorarse%2Eblogspot%2Ecom%2F
Lo que daría por poder dejar un rastro así en su boca...
Besos.
Pues yo una vez le dí un morreo a un caracol, y más o menos...
ya se que soy poco original pero....preciosa foto
Sintagmita, además de lo que tú ya sabes, eres única eligiendo imágenes.
Imagen provista de mil deseos, dejando rastros de amor inigualables.
:
Besos
¡Cuánto mar!....
*
Ejecuto los primeros acordes
desde el huerto de mis pasos.
Cirios desollados como fruta madura
habitan mis dominios, se reproducen
desde las cuerdas hasta los cuerpos.
*
BELMAR
vuelvo a este espacio lleno de detalles preciosos los cuales me hacen evadir en mis sueños...
besitos :)
Impresionante foto, delicadas palabras supongo de un amante a otro, de un amor a otro. A mi me hicieron poesía una vez, y créeme, me fuí tan lejos con sus palabras que a punto estuve de volverme del país de los locos y quedarme allí saboreándolas.
Ay, llegará ya ese hombre que la hiciese a una poesía de todos sus días...
bss
Male
...e logo a noite, co mesmo rasto.!
DTB
....cierto, el cuerpo del deseo o el deseo del cuerpo.... a mi, lo mismo me da.... XD
Publicar un comentario