En quin moment?
Quina va ser l'hora [quin-el-minut-el-segon]?
Potser també
caldria un Com
si no fos perquè
tot es va fondre poc a poc [a-poc-a-poc]
es va fondre
en aquest part
d'interrogants
que es claven com
ungles de gel
un cop més
un cop més
esmicolada roca en
platges d'una absència fou,
la boca de sorra
convertida en mortalla
en l'agonia
plàcida d’un marat que fuig ànima avall
quan res té ja
sentit
quan res no val
la pena
anys que pesen [em pesen]
com la darrera
llosa
pesen
a les esquenes
d’un hèrcules impotent
que es plega
es plega
sent paraula quan
ja no ets
emparaulat entre
les meves mans el nostre cadàver
el món s’ha fet
tan petit [tan
petit]
en aquesta
història que ja és història
que ja no parla
de tu ni de mi
que ja no parla
dels nostres cossos nus [com-un-nus]
ja no
Ens hem donat
mort
[a consciència i
sense voler]
i ara vetllo el
meu diminutíssim cor dinamitat
*************
VELA
En qué momento?
En qué hora [qué-minuto-qué-segundo]?
Quizás también cabría un
Cómo
si no fuese porque todo
se funde poco a poco [poco-a-poco]
se funde
en este parto de
interrogantes
que se clavan como uñas
de hielo
una vez más
una vez más
desmenuzada roca en
playas de una ausencia fue,
la boca de arena
convertida en mortaja
en la agonía plácida de
un marat que huye alma abajo
cuando nada tiene ya
sentido
cuando nada vale la pena
años que pesan [me pesan]
como la última losa
pesan
a las espaldas de un
hércules impotente
que se vence
se vence
siendo palabra cuando ya
no eres
empalabrado entre mis
manos nuestro cadáver
el mundo se ha hecho tan pequeño [tan pequeño]
en esta historia que ya
es historia
que ya no habla de ti ni
de mí
que ya no habla de nuestros cuerpos
desnudos [como-un-nudo]
ya no
Nos hemos dado muerte
[a conciencia y sin
querer]
y ahora velo doliente
mi diminutísimo corazón dinamitado
Imatge: Catrin Weltz-Stein