Cartas. Repartes cartas y yo juego. Te sigo. Me construyo. Tú
ganas. Acepto el abismo; en sus fauces me adentro. Voluntaria presa, goce
dulcísimo. Soy.
viernes, noviembre 11, 2016
Novela
Un nuevo (viejo) proyecto camina ya hacia su final. Construí en paralelo al poemario Versos de perra negra la novela en la que se explica la historia del personaje que hay detrás de los poemas. Cada capítulo empieza con un poemilla con una función introductoria. Os muestro un adelanto con uno de ellos. Seguiremos informando...
jueves, noviembre 03, 2016
Ya no importa. Nada importa.
Conmigo se quedan tus días
en un almanaque de siluetas.
Este recuento de palabras
será el único testigo
del espejismo caníbal de tu ausencia.
A pesar de todo,
fuiste la certeza de que era posible.
Un regalo, saber
que aún existe algo que late
bajo esta callada apariencia
de rendición mía.
Tal vez hubiese querido
que durase un tiempo más,
lo justo para guardar un par de miradas,
compartir otros encuentros
sintiendo tu piel, perra de deseo.
Recojo todos mis trastos.
Pocos.
No hay mucho más.
Te amé mientras te dejaste,
no sabes, delirio mío, cuánto.
Ahora,
por el momento,
sigo ladrándole a la noche y al olvido.
Imagen: Richard Tushman
miércoles, julio 13, 2016
Desandar el camino
En todo este tiempo
hubiera querido saber
si alguna vez
reemplazaste el camino de tu casa
con mi nombre,
si tus pasos desandaron los míos,
si tu boca recordaba
el aleteo de mis labios mariposa,
si tu piel
buscó el fugaz encuentro
donde aquel instante se vistió de gala,
y yo cantaba mi aria más loca.
(De: Versos de perra negra, ed. Sial, 2005)
Imagen: Dimitri Daniloff
-reedición-
domingo, mayo 22, 2016
Mi nuevo libro, escrito en colaboración con Casimiro de Brito. Un canto de amor entre Galicia y Portugal a través del tiempo.
72
Corpos
falándose en linguas espello,
fillos de
sefes, Lanhelas e Mogor,
en espirais
de desexo
serpes somos,
de antiga sabedoría,
de mil
labirintos de pedra.
Serpéame,
amor, no coñecemento
de ti e de
min,
de todo o
pasado noso,
do que foi
antes de sermos
sabendo que o
destino era reencontro.
Cobra de luz
nas túas mans,
que moldean
os meus peitos nos teus labios;
bebe de min,
coma eu te bebo,
sabes que
somos xa un só río.
73
E sempre o regresso ao mar,
origem da nossa carne, da lúdica luz
dos nossos corpos cheios de desejo.
Corpos de terra serpentina: abelhas
que voam (despindo-se) de uma pele
para outra — e pele é tudo
por fora e por dentro.
Assim tu saltas e eu salto
e olhas e beijas e lambes e buscas o mel
que te falta; e o amor, que foi um país estrangeiro,
dança de novo onde fomos vazios.
Ó tanta doçura, ó a bela sede que bebemos um
no outro — serpentes com a caudana boca amada —
e já voamos, e regressamos ao mar.
E sempre o regresso ao mar,
origem da nossa carne, da lúdica luz
dos nossos corpos cheios de desejo.
Corpos de terra serpentina: abelhas
que voam (despindo-se) de uma pele
para outra — e pele é tudo
por fora e por dentro.
Assim tu saltas e eu salto
e olhas e beijas e lambes e buscas o mel
que te falta; e o amor, que foi um país estrangeiro,
dança de novo onde fomos vazios.
Ó tanta doçura, ó a bela sede que bebemos um
no outro — serpentes com a caudana boca amada —
e já voamos, e regressamos ao mar.
[De: Dous corpos nus, despíndose / Dous corpos nus, espíndose, Poética Ediçoes, Óbidos 2016]
miércoles, abril 20, 2016
L'AMANT CIRCUMSTANCIAL
Podries ser l’amant circumstancial,
el pur desig,
la tarda plàcida,
un parell d’hores, potser tres,
just per oblidar Sestos i Abydos
o per no dir-nos res inconvenient.
la tarda plàcida,
un parell d’hores, potser tres,
just per oblidar Sestos i Abydos
o per no dir-nos res inconvenient.
Però m’enganyo,
conscient i a traïció m’enganyo
[durant un temps].
conscient i a traïció m’enganyo
[durant un temps].
Anna Magnani em fa l’ullet,
porta una rosa tatuada.
porta una rosa tatuada.
***
EL AMANTE CIRCUNSTANCIAL
Podrías ser el amante circunstancial,
el puro deseo,
la tarde plácida,
un par de horas, quizás tres,
lo justo para olvidar Sestos y Abydos
o para no decirnos nada inconveniente.
el puro deseo,
la tarde plácida,
un par de horas, quizás tres,
lo justo para olvidar Sestos y Abydos
o para no decirnos nada inconveniente.
Pero me engaño,
consciente y a traición me engaño
[durante un tiempo].
consciente y a traición me engaño
[durante un tiempo].
Anna Magnani me ofrece un guiño,
trae una rosa tatuada.
trae una rosa tatuada.
domingo, abril 03, 2016
la miràvem una mica espantats
allà al fons a mà dreta
vigilant-nos
fent-nos l'ullet
en fotent-se de nosaltres
sabent la seva imminència
el seu triomf llaminer
tu i jo la coneixíem d'altres temps
d'altres històries fallides;
la miràvem una mica espantats
eludint-la en les converses,
intentant no deixar-li lloc
però ella, amb un somriure
s'apropa
sense voler,
s'esmuny la pregunta
sempre la mateixa pregunta,
la que va després de l'altra
que també coneixem
i jo faig la mateixa contesta
i sé la que vindrà després
de la que em preguntaràs aviat
el mateix ritual cada vespre
una ruta que ja sembla tatuada
i la rutina ens torna la mirada
i ja amb una gran riallada
ens sacseja per les aixelles
i, d'una puntada,
ens treu del llit
***
la mirábamos un poco asustados
allí al fondo a mano derecha
vigilándonos
gillándonos un ojo
mofándose de nosotros
sabiendo su inminencia
su triunfo goloso
tú y yo la conocíamos de otros tiempos
de otras historias fallidas;
la miramos un poco asustados
eludiéndola en las conversaciones,
intentando no dejarle sitio
pero ella, con una sonrisa
se acerca
sin querer,
se cuela la pregunta
siempre la misma pregunta,
la que va después de la otra
que también conocemos
y yo contesto lo mismo
y sé la que vendrá después
de la que me preguntarás pronto
el mismo ritual cada tarde
una ruta que ya parece tatuada
y la rutina nos devuelve la mirada
y ya con una gran risotada
nos sacude por las axilas
y, de un puntapié,
nos saca de la cama
[Imatge: Rick Baker]
sábado, marzo 26, 2016
Una altra bèstia diminuta
ho abasta tot
sense soroll
de passes imperceptibles
un petit cuc
s'escola,
va ratant-nos lentament
lentament
i nosaltres, muts,
paralitzats
desviem la mirada
una no-frase
és ara devastador cataclisme
***
Otra bestia diminuta
lo abarca todo
sin ruido
de pasos imperceptibles
un pequeño gusano
se vierte,
va ratonándonos lentamente
lentamente
y nosaltreos, mudos,
paralizados
desviamos la mirada
una no-frase
es ahora devastador cataclismo
[Imatge: Catrin Welz-Stein]
jueves, febrero 25, 2016
De ti aprendín a transparencia
estar e non estar;
acudir de lonxe ás olladas,
entre os demais
[sempre os demais]
na aparencia cristal
apenas sen mácula,
nada delatando presencias
días que se suceden
un tan semellante ao outro
por canto tempo?
***
De ti aprendí la transparencia
estar y no estar;
acudir de lejos a las miradas,
entre los demás
[siempre los demás]
en la apariencia cristal
apenas sin mácula,
nada delatando presencias
días que se suceden
uno tan similar al otro
¿por cuánto tiempo?
(Imaxe: Milton Greene)
viernes, enero 08, 2016
Fossilitzacions
creo
closques
la
dona-cargol
records
d’un jardí llepat
i jo
dins meu
dins
meu
molt
dins meu
i tu
fora fora
lluny
del miratge
[del
que mai fou]
un
dolor fòssil m’empeny
culmina
presents
el
dubte continu de ser tu sense tu
acostumada
al meu paper
[teatre
estimadíssim]
on
tothom sabia quan parlar
quan
callar
quan
fer mutis [dona-mutant]
ara
sóc la dona que es cargola
closquejant-se
sense
apuntador
***
Fosilizaciones
creo
conchas
la mujer-caracol
recuerdos de un jardín lamido
y yo
dentro de mí
dentro de mí
muy dentro de mí
y tú fuera afuera
lejos del espejismo
[de lo que nunca fue]
un
dolor fósil me empuja
culmina
presentes
la duda continua de ser tú sin tú
acostumbrada
a mi papel
[teatro
estimadísimo]
donde todos sabíamos cuándo hablar
cuándo callar
cuándo hacer mutis [mujer-mutante]
ahora soy la mujer que se caracolea
concheándose
sin apuntador
[Imatge: Álex Usquiano]
Suscribirse a:
Entradas (Atom)