miércoles, octubre 29, 2014



Un autobús en recorrido monótono cruza esta ciudad. Se acerca a la siguiente parada en la que los pasajeros, ya escasos casi al final de la línea, vislumbran una muchedumbre en las puertas de un centro. El edificio, que ha visto tiempos mejores, tiene algunos cristales rotos y ningún cartel que delate su función; sólo el enjambre de hombres, mujeres y niños armados de sus carritos de la compra avisan al observador atento que se trata de un comedor social. Blancos y negros, musulmanes y cristianos, tal vez algún animista, son esta tarde, en este instante, una misma cosa. No se advierte en ellos ningún atisbo de pobreza en su vestir, son personas como yo, como cualquiera de los que estamos justo ahora atravesando La Sagrera en el 34. Nadie comenta nada mientras el autobús se detiene en la parada. Dos minutos, quizás tres, son suficientes para echar una ojeada a ese espejo en el que muchos nos identificamos por la misma ropa, los mismos andares, peinados semejantes. Mudos miramos y repasamos mentalmente nuestros bolsillos, recontamos vivencias ante el abismo de una posibilidad, del azar que favorece o destruye, los dados echados de la Fortuna, aún favorables, no sabemos por cuánto tiempo, a los improvisados visitantes de un autobús que continúa en recorrido monótono en esta ciudad.

sábado, octubre 18, 2014

FERIDA. HERIDA




Esta é a historia dunha patria ferida
unha man
unha pa
terra e máis terra
calando palabras
o imperio das formigas 
alleas
corazón de formiga

outra man
unha pa
terra e máis terra

lingua suicida tan amada
coa gorxa sempre a punto
arredor da gorxa
no nó que aperta un chisco
e outro chisco
aperta

outra man
unha pa
terra e máis terra

os vermes fan a rolda
danza da morte nos ollos
pasto dos vermes
comestos un a un
neste baleiro
no esquezo dos nomes
macondo
macondo sen nomes

outra man
e outra
un millón de pas
enterrándonos
fondo e máis fondo
sombra de nós mesmos

cuspo terra
cúspovos, a vós (a nós)
culpables
tantos e tantos culpables
vendedores de pas
compradores de almas
sen futuro

 ***

Esta es la historia de una patria herida
una mano
una pala
tierra y más tierra
callando palabras
el imperio de las hormigas 
ajenas
corazón de hormiga

otra mano
una pala
tierra y más tierra

lengua suicida tan amada
con la garganta siempre a punto
alrededor de la garganta
en el nudo que apreta un poco
y otro poco
apreta

otra mano
una pala
tierra y más tierra

los gusanos vermes en corro
danza de la muerte en los ojos
pasto de los gusanos
comidos uno a uno
en este vacío
en el olvido de los nombres
macondo
macondo sin nombres

outra man
e outra
un millón de pas
enterrándonos
fondo e máis fondo
sombra de nós mesmos

escupo tierra
os escupo, a vosotros (a nosotros)
culpables
tantos y tantos culpables
vendedores de palas
compradores de almas
sin futuro






 Imaxe: Catrin Welz-Stein



sábado, octubre 11, 2014

POÉTICA 1



1) Universo paralelo. (Re)mirada. Voltereta sobre uno mismo, de espejo en espejo, buscando siempre. Encuéntrame.
2) Soledad a gritos. Yo contra ti, palabra lanzada. Respóndeme.
3) Tres voces, una sola garganta. Yo soy tres y no soy ninguna. Mézclame.
4) Irremediablemente Ella. Sucúmbeme.




Imagen: Grete Stern